کد مطلب:166438 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:245
نامه های مردم کوفه به حسین
مردم كوفه چون دانستند كه معاویه مرده است، و امام حسین (ع) به مكه هجرت كرده و از بیعت یزید سر برتافته و ابن زبیر نیز با او رقابت پرداخته، در منزل سلیمان بن صرد خزاعی گرد آمدند و درباره درگذشت معاویه به گفتگو نشستند.
سلیمان، مرگ معاویه و مخالفت امام حسین (ع) با بیعت یزید را به آگاهی حاضران رسانید و سپس افزود: هم اكنون حسین به مكه رفته و شما شیعیان او و پدرش، اگر آماده یاری رساندن به وی و جهاد با دشمنانش هستید برایش نامه بنویسید و آگاهش كنید و اگر در خود احتمال سستی و عقب نشینی می دهید، به او خدعه نكنید.
همه گفتند: ما او را یاری می كنیم و با دشمنانش به جهاد برمی خیزیم و جان خویش را فدایش می گردانیم و سپس نامه ای به این مضمون نوشتند:
بسم الله الرحمن الرحیم
به حسین بن علی (ع) از سلیمان بن صرد و مسیب بن نجیه و رفاعة بن شداد و حبیب بن مظاهر و شیعیانش از مؤمنان و مسلمانان اهل كوفه، سلام بر تو باد! پس ما سپاس
می گوییم پروردگاری را كه جز او خدایی نیست، اما پس از ستایش خداوندی كه دشمن جبار كینه توز را در هم شكست، دشمنی كه بر این امت چنگ انداخت و سر رشته آنان را ربود و بر ایشان مسلط شد و غنایم و ثروتهای مسلمانان را غصب كرد و بر آنان فرمانروایی كرد بی آنكه مردم راضی به امارت او باشند، سپس نیكان را كشت و بدكاران را باقی گذاشت و مال خدا را میان ستمگران و سرمایه داران تقسیم كرد، پس دور گردید از دنیا همچنانكه قوم ثمود از میان رفتند.
اینك برای ما پیشوایی نیست پس شما این مقام را بپذیر شاید خداوند به وسیله تو ما را بر محور حق گرد آورد. و هم اكنون نعمان بن بشیر (حاكم كوفه) در قصر فرمانروایی است و ما در نماز جمعه وی هرگز جمع نشویم و با او برای انجام مراسم عید بیرون نرویم و اگر به ما گزارش برسد كه تو به سوی ما می آیی، او را از اینجا بیرون می كنیم تا به شام بپیوندد. ان شاء الله. درود و رحمت خدا بر تو باد!
سپس این نامه را با عبدالله بن سبع (مسمع) همدانی و عبدالله بن وال تمیمی به جانب حسین (ع) فرستادند، و به آنها دستور دادند كه بی درنگ حركت كنند، پس آنها با شتاب از شهر بیرون شدند تا در ماه رمضان به مكه رسیدند و به نزد حسین (ع) رفتند دو روز بعد مردم كوفه نیز قیس بن مسهر صیداوی و عبدالرحمن عبدالله بن شداد ارحبی و عمارة بن عبدالله سلولی را به سوی حسین (ع) گسیل داشتند در حالی كه صد و پنجاه نامه بمانند آن، كه هر كدام متعلق به یك تا چهار نفر بود به همراه داشتند.
دو روز پس از آن، هانی بن هانی سبیعی و سعید بن عبدالله حنفی، نامه ای فرستادند كه در آن چنین آمده بود:
بسم الله الرحمن الرحیم
برای حسین بن علی (ع) از سوی شیعیان او از مؤمنان و مسلمانان، اما بعد، پس بشتاب و آگاه باش كه مردم در انتظار تو هستند و به جز تو به دیگری نمی اندیشند، پس هر چه زودتر بشتاب والسلام علیك.
نامه ای نیز از سوی شبث بن ربعی، حجار بن ابحر عجلی، یزید بن حارث بن رویم شیبانی، عروة بن قیس احمسی، عمرو بن حجاج زبیدی، و محمد بن عمرو تمیمی، با این عبارات نوشته و فرستاده شد:
اما بعد، بستانها سرسبز و میوه ها رسیده است، پس اگر می خواهی، به سوی ما بیا، كه به راستی بر لشكر آماده ای وارد می شوی. همه این فرستادگان با نامه هایشان همزمان به نزد حسین (ع) رسیدند، پس از آن حضرت نامه ها را خواند و وضعیت و حال مردم شهرها را از فرستادگانشان جویا شد. [1] .
سلیمان، مرگ معاویه و مخالفت امام حسین (ع) با بیعت یزید را به آگاهی حاضران رسانید و سپس افزود: هم اكنون حسین به مكه رفته و شما شیعیان او و پدرش، اگر آماده یاری رساندن به وی و جهاد با دشمنانش هستید برایش نامه بنویسید و آگاهش كنید و اگر در خود احتمال سستی و عقب نشینی می دهید، به او خدعه نكنید.
همه گفتند: ما او را یاری می كنیم و با دشمنانش به جهاد برمی خیزیم و جان خویش را فدایش می گردانیم و سپس نامه ای به این مضمون نوشتند:
بسم الله الرحمن الرحیم
به حسین بن علی (ع) از سلیمان بن صرد و مسیب بن نجیه و رفاعة بن شداد و حبیب بن مظاهر و شیعیانش از مؤمنان و مسلمانان اهل كوفه، سلام بر تو باد! پس ما سپاس
می گوییم پروردگاری را كه جز او خدایی نیست، اما پس از ستایش خداوندی كه دشمن جبار كینه توز را در هم شكست، دشمنی كه بر این امت چنگ انداخت و سر رشته آنان را ربود و بر ایشان مسلط شد و غنایم و ثروتهای مسلمانان را غصب كرد و بر آنان فرمانروایی كرد بی آنكه مردم راضی به امارت او باشند، سپس نیكان را كشت و بدكاران را باقی گذاشت و مال خدا را میان ستمگران و سرمایه داران تقسیم كرد، پس دور گردید از دنیا همچنانكه قوم ثمود از میان رفتند.
اینك برای ما پیشوایی نیست پس شما این مقام را بپذیر شاید خداوند به وسیله تو ما را بر محور حق گرد آورد. و هم اكنون نعمان بن بشیر (حاكم كوفه) در قصر فرمانروایی است و ما در نماز جمعه وی هرگز جمع نشویم و با او برای انجام مراسم عید بیرون نرویم و اگر به ما گزارش برسد كه تو به سوی ما می آیی، او را از اینجا بیرون می كنیم تا به شام بپیوندد. ان شاء الله. درود و رحمت خدا بر تو باد!
سپس این نامه را با عبدالله بن سبع (مسمع) همدانی و عبدالله بن وال تمیمی به جانب حسین (ع) فرستادند، و به آنها دستور دادند كه بی درنگ حركت كنند، پس آنها با شتاب از شهر بیرون شدند تا در ماه رمضان به مكه رسیدند و به نزد حسین (ع) رفتند دو روز بعد مردم كوفه نیز قیس بن مسهر صیداوی و عبدالرحمن عبدالله بن شداد ارحبی و عمارة بن عبدالله سلولی را به سوی حسین (ع) گسیل داشتند در حالی كه صد و پنجاه نامه بمانند آن، كه هر كدام متعلق به یك تا چهار نفر بود به همراه داشتند.
دو روز پس از آن، هانی بن هانی سبیعی و سعید بن عبدالله حنفی، نامه ای فرستادند كه در آن چنین آمده بود:
بسم الله الرحمن الرحیم
برای حسین بن علی (ع) از سوی شیعیان او از مؤمنان و مسلمانان، اما بعد، پس بشتاب و آگاه باش كه مردم در انتظار تو هستند و به جز تو به دیگری نمی اندیشند، پس هر چه زودتر بشتاب والسلام علیك.
نامه ای نیز از سوی شبث بن ربعی، حجار بن ابحر عجلی، یزید بن حارث بن رویم شیبانی، عروة بن قیس احمسی، عمرو بن حجاج زبیدی، و محمد بن عمرو تمیمی، با این عبارات نوشته و فرستاده شد:
اما بعد، بستانها سرسبز و میوه ها رسیده است، پس اگر می خواهی، به سوی ما بیا، كه به راستی بر لشكر آماده ای وارد می شوی. همه این فرستادگان با نامه هایشان همزمان به نزد حسین (ع) رسیدند، پس از آن حضرت نامه ها را خواند و وضعیت و حال مردم شهرها را از فرستادگانشان جویا شد. [1] .
[1] ارشاد، ص 203، طبري، ج 5، ص 353.
لازم به توضيح است كه: نامه هر فرد يا گروه به امام حسين (ع) مي تواند بيانگر نوع نگرش آنان به او باشد، في المثل نامه هاني و سعيد نشان مي دهد كه آنان در انتظار هدايت بودند، اما نامه شبث و يارانش بيان مي كند كه آنان به دنيا مي انديشيدند از اينرو بستانهاي سرسبز كوفه را به امام حسين (ع) خاطرنشان مي داشتند. و نامه اي كه پس از اين از يزيد بن مسعود نهشلي بيايد، آشكار مي سازد كه ابن مسعود نهشلي، امام حسين را نه فقط به عنوان فردي شايسته و رهبري ارزنده مي شناخته بلكه توجه داشته كه حسين (ع) و پدر و برادر او حجتهاي خدا و اوصياء رسول خدا هستند و پاسخ به نداي آنان به تماميت دين راجع است.